Τεχνικές & Μέθοδοι Διδασκαλίας

Μέθοδος διδασκαλίας είναι ο "δρόμος" ( η "οδός") μέσα από τον οποίο ο εκπαιδευτικός επιδιώκει να πετύχει τους στόχους της διδασκαλίας του. Η μεθοδολογία της διδασκαλίας ουσιαστικά αναφέρεται στη φιλοσοφία που διέπει τις διδακτικές και μαθησιακές δραστηριότητες και δεν αφορά συγκεκριμένες τακτικές.

Από την άλλη πλευρά, ο όρος "τεχνικές" της διδασκαλίας αναφέρεται σε πιο συγκεκριμένα πρότυπα συμπεριφοράς ή σε ειδικές δραστηριότητες, οι οποίες είναι απολύτως συμβατές με τη διδακτική μεθοδολογία του εκπαιδευτικού και διευκολύνουν την υλοποίηση των στόχων του. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι συγκεκριμένες στρατηγικές-εργαλεία που περικλείουν "συστήματα κανόνων και ενεργειών, τρόπους εργασίας, σκέψεις, μέσα και στάσεις που αφορούν τόσο το δάσκαλο όσο και το μαθητή" (Μπίκος & Μπιρμπίλη, 2004, σ.25). Ενώ λοιπόν η διδακτική μεθοδολογία αφορά στο θεωρητικό υπόβαθρο και τις διδακτικές αρχές και πεποιθήσεις του εκπαιδευτικού, που καθορίζουν το είδος της αλληλεπικοινωνίας και των σχέσεων μεταξύ εκπαιδευτικού, εκπαιδευομένων και γνωστικού αντικειμένου, οι εκπαιδευτικές τεχνικές σχετίζονται περισσότερο με το πώς η μεθοδολογική θεωρία πραγματώνεται εμπράκτως.

Έτσι, στη διδακτική μεθοδολογία θα μπορούσε να ενταχθούν η θεωρία του Εποικοδομητισμού (Constructivism), η Θεωρία της Επεξεργασίας Πληροφοριών, το αθροιστικό μοντέλο του Gagne, η μαθητοκεντρική και η εξατομικευμένη διδασκαλία, η διαθεματική προσέγγιση, η θεωρία της Κοινωνική Μάθησης (Bandura), η θεωρία του Bruner που υποστηρίζει τη μάθηση μέσα από την ανακάλυψη και την διερεύνηση, η θεωρία της διαμεσολάβησης του Vygotsky με την "ζώνη επικείμενη ανάπτυξης", η βιωματική μάθηση και η θεωρία "learning by doing" του Dewey. Ωστόσο, δε θα γίνει εκτενέστερη αναφορά στις παραπάνω θεωρίες αλλά θα περιοριστούμε στην παράθεση και σύντομη αναφορά σε σύγχρονες μεθόδους-τεχνικές διδασκαλίας.